Thursday, February 10, 2011

ျဖစ္ရပ္မွန္ေလာကဓံႏွင့္ ကြ်ႏု္ပ္အေတြး ကြ်ႏု္ပ္အျမင္

ျဖစ္ရပ္မွန္ ေလာကဓံႏွင့္ ကြ်ႏု္ပ္အေတြး ကြ်ႏု္ပ္အျမင္
 ဆက္လက္ျပီး ေလာကဓံနဲ႕ ကြ်ႏု္ပ္ဘ၀ရဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးကိုု တင္ျပ ခ်င္ပါသည္။ စာဖတ္သူအတြက္ အက်ဳိးရွိိလိမ့္မည္ဟုလည္း ေမွ်ာ္လင္ပါ့သည္။ ကြ်ႏု္ပ္ဘ၀ရဲ့ အတိတ္က ျဖစ္စဥ္ေလးေတြကုိ ျပန္လည္ ေတြးမိတိုင္း စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးခံစားမိသည္။ ကြ်ႏု္ပ္ ဘ၀တစ္ေလ်ာက္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရေသာ အခက္အခဲ ေလာကဓံေတြက အတိတ္အေၾကာင္းလို႕ ဆိုေပမဲ့့ မေမ့ ေကာင္း စရာျဖစ္ေနလို႔ပါ။ စာဖတ္ သူတို႕လည္း ကြ်ႏု္ပ္လိုမ်ား အခက္အခဲမ်ားနဲ႔ ၾကံဳၾကိဳက္ လာတဲ့အခါ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ဖို႔ နည္းလမး္ေလးေတြ ရေစခ်င္ပါသည္။ လူတိုင္းလည္း ဒုကၡအမ်ိဳး မ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႕ၾကံဴရ သည္ခ်ည္းပါ။ စိတ္ဓာတ္မက်ဖို႕ရန္ အေရးၾကီးပါသည္။ ဘ၀ကို ဘယ္ေတာ့မွ အရႈံးမေပးသင့္။ အရႈံးေပးျခင္းသည္ ညံ့ရာေရာက္ပါသည္။ ေလွခြက္ခ်ည္းက်န္ အလံ မလဲဘူးဟူေသာ စကားပုံအတိုင္း မေသေသးသ၍ အားျဖည့္ျပီး လုပ္ခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာကုိ မေလ်ာ့ ေသာ ဇြဲလုံ႔လျဖင့္ ၾကိဳးသင့္ပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရားကလည္း လူ႔ဘ၀ လူ႔အသိုင္း၀ိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ၾကံဳရ ေတြ႔ရတတ္သည့္ ေလာကဓံ ၈-ပါးကို ေဟာေပးျပီးသည္မဟုတ္ပါေလာ။ ဒီေလာကဓံ ၈-ပါးကုိ ၾကိဳတင္နားလည္ထား သိထားမည္ဆိုလွ်င္ စာဖတ္သူတို႔လည္း ေျဖေဆးအတြက္ ေဆးတစ္္ခြက္ျဖစ္မွာပါ။ ေလာကဓံ ၈-ပါးကုိ ၾကိဳတင္သိထားပါလ်က္နဲ႔ေတာင္ မေျဖႏိုင္ ၾကလို႕ အဆိပ္ေဆးေသာက္ေသတာတို႕၊ ၾကိဳးစြဲခ်ေသတာတို႕၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ သတ္ေသ တာတို႕ ကလည္း ဒုႏွင့္ေဒး။ ဒါ့ေၾကာင့္ “Prevention is batter than cure” ဆုိသလို ၾကိဳတင္ သိထားျခင္းဟာလည္း ၾကိဳတင္ကာကြယ္ျခင္း တမ်ိဳးပဲေလ။
၁။ လာေဘာ =လာဘ္ရျခင္း တနည္းအားျဖင့္ ဆုလာဘ္မ်ားရျခင္း၊
၂။ အလာေဘာ =လာဘ္မရျခင္း တနည္းအားျဖင့္ ဆုလာဘ္မ်ားမရျခင္း၊
၃။ ယေသာ = အေျခြအရံမ်ားျခင္း၊
၄။ အယေသာ = အေျခြအရံမ်ားမရွိျခင္း၊
၅။ နိႏၷံ= ခ်ီးမြမး္ခံရျခင္း၊
၆။ ပသႏၷံ= ကဲ့ရဲ့ခံ၇ျခင္း၊
၇။ သုခံ = ခ်မ္းသာျခင္း၊
၈။ ဒုကၡံ= ဆင္းရဲျခင္း၊
ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ အေကာင္းအဆိုး၊ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဒြန္တြဲေန သည္ မ ဟုတ္ ပါ ေလာ။ လူ႔ေလာကမွာ ဆင္းရဲခ်င္ ဆင္းရဲမည္။ မဆင္းရဲလ်င္ ခ်မ္းသာမွာပဲေလ။ မထူးဆန္းေပ။ ထူးဆန္းသည္က ဆင္းရဲတဲ့ဒဏ္ ခ်မ္းသာတဲ့ ဒဏ္ကုိ မခံႏုိင္ၾကသည္က ထူးဆန္းေနသည္။ လူ႔ဘ၀ လူ႔အသိုင္း၀ိုင္းထဲမွာေနရင္ေတာ့ ကဲ့ရဲ့ခ်င္သူက ကဲ့့ရဲ့မွာပဲ ။ ထုိ႕ အထူ ခ်ီးမြမ္း ခ်င္ သူၾကေတာ့ မရွိ ရွိတာကုိ ရွာၾကံျပီး ခ်ီးမြမ္းတတ္ၾကသည္။ ထိုဒဏ္ ေတြကို ခံႏိုင္ၾကရင္္ ေလာကမွာ ေနလို႔ အဆင္ေျပမွာပါ။ေလာကၾကီးက ေနတတ္ရင္ ေက်နပ္စရာပါ။ ေလာကၾကီးက ရွင္းရွင္းေလးပါ ။ လူေတြက ရႈပ္ေနတာပါ။ ဒါကုိ နားမလည္ေတာ့ ေလာကၾကီးက ရႈပ္ေထြးတယ္လို႕ေျပာေနၾကတာ။ အမွန္တကယ္ ေတာ့မဟုတ္ပါ။ အဓိက က အရႈပ္ထဲ မွာ ရွင္းေအာင္ ေနတတ္ဖို႔သာ လိုအပ္ပါသည္။ သူမ်ားေတြ ရႈပ္တိုင္း ကိုယ္ပါ ၀င္မရႈပ္မိဖို႕ လိုပါသည္။ သူမ်ား ရူးတိုင္း လိုက္ရူးေနမယ္။ သူမ်ားရႈပ္တိုင္း လိုက္ျပီ းရႈပ္ေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ရူးရုံပဲရွိမွာပါ။
ကြ်ႏု္္ပ္ဘ၀ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္တို႕ ေမာင္ႏွမေတြ အရြယ္ေရာက္ေတာ့  အေဖ ျဖဳန္းျပစ္လိုု႕ အဖိုးထားခဲ့တဲ့ လယ္ယာေျမနဲ႔ ေတာင္ယာလုပ္စားရန္ ထားေပးခ ဲ့ သည့္ ႏြား မ်ားပါ မက်န္ေတာ့။ အေဖျဖဳန္းရန္းျပစ္တယ္္ဆိုတာလည္း ေစာေစာကေျပာတဲ့ ေလာက ဒဏ္ေတြကို အေဖလည္း လူးလိ္မ့္ျပီး ခံေနရသည္။ မခံႏိုင္သည့္အဆုံး ျပန္ ေခ်ပေတာ့ ရွိတဲ့ပစၥည္းေတြကုန္တာေပါ့။ ျပန္မလုပ္ေတ့ာ လည္း လူေတြက ေသေအာင္ မ်ားသတ္ မလား မသိ။ လူေတြက ရက္စက္တဲ ့ေနရာမွာ မည္သည့္ သတၱ၀ါႏွင့္မွ မတူေအာင္ ရက္စက္ၾက၏။ ဒီလိုနဲ႔ ….
စားစရာမရွိေအာင္ ဆင္းရဲခဲ့ရ၏။ အေဖ့ဘ၀ကို နားလည္ပါ၏။ စားစရာမရိွ၍ အေဖက ေတာင္တန္းေတြေပၚ တက္ကာ သူမ်ား သစ္ေတာမ်ား အငွါးခုတ္ကာ လုပ္ေကြ်းခဲ့ပါသည္။ ထို႕အျပင္ ေတာဓေလ့ ဟိုဘက္ရြာ သည္ဘက္ရြာ သြားကာ အသား ငါးမ်ားလည္း အငွါးထမ္းကာ အေဖက လုပ္ေကြ်းပါသည္။ အေဖ အိမ္မွာ နားရသည့္ေန႔ဆိုတာ မရိွခဲ့ေပ။ အသားငွါးထမ္းခ ရတဲ့ ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ ကြ်ႏု္ပ္ကုိ ေက်ာင္းထားေပးပါသည္။ အေဖက သူ႔တာ၀န္ေက်ပြန္ပါသည္။ တစ္ခါ တရံ အေဖ ေတာင္္ေပၚတက္ရင္း ငွက္ဖ်ားမိကာ ေန႔ ည မသိေအာင္္ပင္ ဖ်ားေနသည္ဟု ျမင္ေတြ႔ခဲ့သူမ်ားက ေျပာေတာာ့ ကြ်ႏု္ပ္အေဖ့ကို အရမး္သနားသည္။ ကြ်ႏု္ပ္ကလည္း ကေလးအရြယ္ဆိုေတာ့ အေဖ့ကို မကူညီႏိုင္ခဲ့ေပ။ ရြာသားမ်ားကလည္း အေဖ့ကို ၀ိုင္းနိမ္လို႕ အားမရ။ ကြ်ႏု္ပ္ကို ဆင္းရဲသား သာသမီးဆိုျပီး ၀ို္ငး္ျပီး နိမ္ၾကေသးသည္။
တစ္ရက္က ဆရာမက “ တပည့္တို႕ အားကစားေၾကး ေပးရမည္။ ေက်ာင္းသားတစ္္ေယာက္ကုိ ၃၀-က်ပ္စီ မင္းတို႕ မိဘေတြဆီ ျပန္ျပီး ေတာင္းယူၾက၊ ေက်ာင္း ခဏ နားေပးမည္ “ ဟု ေျပာတာနဲ ့ေက်ာင္းသားလုံး စာသင္္ခ်ိန္ နားေပးေသာေၾကာင္ ့ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကုိယ့္အိမ္ ကုိယ့့္မိဘမ်ားထံသို႕ ျပန္ေျပးၾကသည္။ သူမ်ားေတြ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေျပးၾကလႊားၾကေနေပမဲ့ မေပ်ာ္ႏိုင္သည္က အေမာင္ တစ္ေယာက္ေပါ့။ မနက္ကတည္းက အေဖ အသားထမ္းသြား၍ မနက္စာ ထမင္းၾကမ္းပင္ မစာခဲ့ရေပ။ မိုးခ်ဳပ္ အေဖျပန္လာမွ အသားထမ္းက ရလာသည့္ ပိုက္္ဆံျဖင့္ ဆန္၀ယ္ကာ ထမင္းခ်က္စားရေပမည္။ မနက္စာ ေန႔လည္စာ အငတ္ခံျပီး ေက်ာင္းတက္ေနရသည္။ သူမ်ားေတြ ေန႔လည္စာ စားဖို႕ ျပန္တဲ့ အခ်ိန္ ကြ်ႏု္ပ္တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းေျမာက္ ဘက္က လယ္ကြင္းထဲက ေကာက္ရိုးပုံနေဘးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထမင္းစားမည့္အစား တေမွး သြားအိပ္လိုက္သည္။ ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္………

Saturday, February 5, 2011

အပိုင္း (၄)

၃။ သာသနာငတ္ေနေသာရြာေလးမ်ား
ကြ်ႏု္ပ္သည္ ထိုတရားပြဲျပီး အျခားဗဟုသုတမ်ား ရခ်င္သည့္ ဆႏၵျဖင့္ အခ်ိဳ႕ေသာ ရြာေလးမ်ားသုိ႕လည္း အလည္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ရြာမ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္ပါလ်က္ ရဟန္းသံဃာမ်ား မရွိေသာေၾကာင့္ တရားနာခြင့္မရၾကေပ။ ကြ်ႏု္ပ္ တာ၀န္က်ခဲ့သည့္ ေတာင္တန္းေဒသကဲ့သို႕ သာသနာငတ္ေနေသာ ရြာေလး မ်ားသို႕ လည္း  ေရာက္္ခဲ့ပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႕ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ “၀ႏၵာမိ ဘေႏၵဂ်ီ” အသံက ၾကားေန ရျပီေလ။ ေက်ာင္းက ဘယ္နားမွာလဲ၊ဆရာေတာ္က ဘယ္မွာေနတာလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကိုးကြယ္စရာ ဘုန္းၾကီးမရိိွေၾကာင္း၊ တစ္ရြာကေတာ့ အရင္က ဘုန္းၾကီး တစ္ ပါးရိွေၾကာင္း၊ အခုေတာ့ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြာားေၾကာင္း ေျပာၾကေလသည္။
ကေလးငယ္မ်ားသည္ ကြ်ႏု္ပ္တို႕ကို ျမင္သည္ဆိုရင္ပဲ ေျပးလာကာ ရွိခိုးၾကေလသည္။ ကြ်ႏု္ပ္ အထင္က မျမင္ဘူးသည့္ ဘုန္းၾကီးမ်ားျမင္လွ်င္ ေၾကာက္ ေနမည္ထင္သည္။ အခုေတာ့ ထိုသုိ႕မဟုတ္၊ ကြ်ႏု္ပ္တို႕ဆီ ေျပးလာကာ ေျခေထာက္ မ်ားဖက္္၍ ရွိခိုးေလေတာ့သည္။ ထိုရြာမ်ား၌လည္း သီလေပးျခင္း၊ တရားေဟာျခင္း မ်ား လုပ္ေပးခဲ့ရပါသည္။ မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ား ၊ လူပ်ိဳေလးမ်ားကပါ တရားေဟာျပီးသည္ႏွင့္ တတ္ႏိုင္ သမွ် ၀တၳဳေငြမ်ား လာေရာက္လႈဴဒါန္းၾကသည္။ လူဆင္းရဲေပမဲ့ ေစတနာ မဆင္းရဲၾကဘူး။
ေက်ာင္းထိုင္မည့္ ဘုန္းၾကီး မရွိေသာေၾကာင့္ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္ လုပ္ခ်င္ေပမဲ့ မလုပ္ႏိုင္ၾကဘူး။ ဒါနဲ႔ ကြ်ႏု္ပ္က ေမးၾကည့္မိသည္။ ခင္ဗ်ားတို႕ သာေရး နာေရးကိစၥၾကံဳတဲ့အခါ ဘယ္လို လုပ္ၾကလဲလို႕ ေမးၾကည့္္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးမရွိေတာ့ ျဖစ္သလိုပဲ လုပ္ၾကရတာေပါ့ ဟု ေျဖေလ၏္။ သူတုိ႕ အတြက္ ဘယ္လိုမ်ား ကူညီၾကမလဲ။ တရားကို အရမ္း နာခ်င္ၾကသည္။ တရားေဟာလွ်င္ ကေလးမ်ား၊ လူငယ္မ်ားက ေရွ႕ဆုံးက ေနရာယူၾကသည္။ ခဏတစ္ျဖဳတ္လာေသာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျပန္လွ်င္ သူတို႕ ၀မ္းနည္း ေနၾကသည္။ ေနာက္ကိုလည္း လာေဟာေပးဖို႕ ေတာင္းဆုိၾကသည္။ ကြ်ႏု္ပ္နဲ႔ စကားေျပာ ခ်င္ၾကသည္။ ကြ်ႏု္ပ္ကလည္း ဘာသာျပန္ႏွင့္ ေျပာေနရသည္။ ကြ်ႏု္ပ္ကိုေတာင္ သူတို႕ စကားကို ျမန္ျမန္သင္ဖို႕ တိုက္တြန္းၾကေသးသည္။ ဘုန္းၾကီး မရွိေပမဲ့ ၾသကာသ ကန္ေတာ့က်ိဳးမ်ား အလြတ္ဆိုႏိုင္ၾကေသးသည္။
တရားေဟာျပီးသည္ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံယဥ္ေက်းမႈမ်ားကဲ့သို႕ ဘုန္းၾကီးကို သူတို႕ အိ္မ္မ်ားကိုလည္း အခ်ိဳဘုန္းေပးရန္ ပင့္ၾကေသးသည္။ ရဟန္းသံဃာမ်ားထံမွ ဆုေပး သည့္အသံကုိ ၾကားခ်င္ေၾကာင္းလည္းေျပာေသးသည္။ ပရိတ္တရားမ်ားလည္း နာယူခ်င္ ၾကသည္။ ေရာက္သည့္ အိမ္တိုင္းကိုလည္း ပရိတ္မ်ား ရြတ္ေပးခဲ့ရသည္။
ထုိရြာကေလးမ်ားသည္ ကြ်ႏု္ပ္ေနခ့ဲသည့္ ေတာင္တန္းေဒသႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ အမ်ားၾကီးသာပါသည္။ ကားလမ္းေပါက္ေနပါသည္။ အိႏၵိယအစိုးရသည္ မည္သည့္ ေက်းရြာမဆို ကားလမ္းမ်ား ကတၱရာလမ္းမ်ား ခင္းေပးထားသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာသနျပဳရန္ လြယ္ကူပါသည္။ ထိုရြာေလးကို သာသနာျပဳရင္း ေနရလွ်င္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကုသိုလ္ရမည္နည္း။  သူမ်ားႏိုင္ငံကိုသာ သနားေနသည္။ ကုိယ့္ႏိုင္ငံ မွာလည္း ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေနျပီး ဗုဒၶဘာသာရဲ့ အႏွစ္သာရကို မသိေသးေသာ လူတန္းစား ေတြကလည္း အမ်ားၾကီး။ သာသနာနဲ႔ေတြ႔ျပီး ကုိးကြယ္ခြင့္ကား မရၾကေပ။
ထိုသုိ႕ေသာ အခြင့္ေရးမ်ားက ဟိႏၵဴနဲ႔ မူစလင္မ်ားအတြက္ အခြင့္ေရး တစ္ရပ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ အားကုိးရာ ရွာေနခ်ိန္မွာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေတြ႔ရာကုိ ကုိးကြယ္ရေတာ့သည္။ ဆရာမရွိေတာ့ သင္ျပမည့္သူမရွိဘူး။ သင္ျပမည့္ မရွိေတာ့ ရွိတဲ့ေနရာ ေရာက္ကုန္တာေပါ့။ ကြ်ႏု္ပ္ ေရာက္ခဲ့သည့္ေနရာမ်ားကား ဗုဒၶဘာသာကို ကိုးကြယ္ၾကေသာ ေနရာမ်ားျဖစ္္ပါသည္။ ထိုေနရာမ်ားကား Hyderabad , Nanded, purna, Pune, Maharasta, ဤေနရာမ်ားကား ဗုဒၶဘာသာျပန္လည္ ထြန္းကား ေ န သည့္ ေန  ရာမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။

အပိုင္း (၃)

၃။ ည လုံးေပါက္ တရားပြဲၾကီး
မနက္စာ စားျပီး သည္ႏွင့္ သူငယ္္ခ်င္းက လာေျပာသည္။ ေန႔လည္စာကိုလည္း အဲ့ဒီ အခမ္းနားလုပ္မည့္ ေနရာမွာပဲ သြားစားရမည္ဟု ေျပာေလသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လည္စာကို အခမ္းနားက်င္းပမည့္ ေနရာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသုိ႕ သြားစားျဖစ္သည္။  အိႏၵိယ ဆြမ္းစားရသည္မွာ ျမန္မာျပည္ကဲ့သို႔ မဟုတ္။ သမန္တလင္းေပၚ ထုိင္ကာ ပုံစားရသည္။ စားရသည္မွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ စားခ်င္စိတ္ပင္ေပ်ာက္သြားသည္။ တကာ၊တကာမမ်ားကလည္း မ်ားမ်ားစားရန္ သူငယ္ခ်င္းကုိေျပာခိုင္းေနသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ေလးေလးနက္နက္ၾကည္ညုိၾကသည္။ ဆြမ္းစားမွ ျပန္လာေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္ကို သူငယ္ခ်င္းက “ညက်ရင္ အခမ္းအနားသြားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အေႏြထည္ ထူထူ၀တ္ခဲ့ရန္္” ေျပာေလသည္။ ေဆာင္းတြင္း ၀င္ခါစ အိႏၵိယႏိုင္ငံကလည္း အေတာ္ေလးေအးမသည္။ ဒီလိုနဲ႔  ေန႔လည္ပိုင္း တစ္ခ်ိန္္ ထပ္ျပီး အိပ္ျပစ္ လိုက္သည္။ အိပ္ယာက ႏိုးေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ေနျပီ။ ေရခ်ိဳးျပီး သကၤန္းထူထူ ပတ ္ထား လိုက္သည္။ ျပီး တီးတစ္ခြက္ ပူပူ ေလးေသာက္လိုက္သည္။ ၇-နာရီထိုးေတာ့ သြားရန္ျပင္ ဆင္ရသည္။ သီရိလကၤာဆရာေတာ္လည္းပါသည္။
ဤသုိ႕ျဖင့္ အခမ္းနားသုိ႕ ဂ်စ္ကားေလးျဖင့့္ သြားရသည္။ ဟုိုေရာက္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္္ငံ ဘုရားပြဲၾကီ္းပုံစံမ်ိဳးကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ပြဲေဈးတန္းၾကီးကို အရင္ေတြ႔လိုက္ ရသည္။ လူေတြကလည္း အရမ္းစီကားလွသည္။ ထူပိတ္ေနသည္။ လာေရာက္ သူမ်ားကလည္း ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနၾကသည္။ သူ႕ထက္ ငါဆိုသလို ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ၾကေပါ့။ တကယ့္ဘုရားပြဲၾကီးပဲဟု ထင္လိုက္သည္။ ကားဟြန္းတီးကာ တေျဖးေျဖ ၀င္သြားရသည္။ ဆိုင္တန္းၾကီးကလည္း မီးမ်ားထိန္ထိန္နဲ႔ အရမ္းလွပေနပါသည္။ ေစ်းတန္းၾကီးအဆုံးမွာေတာ့  ကြင္းျပင္ထဲမွ ာ အကာမဲ့ စတိတ္ခုံၾကီးနဲ႔ လူဦးေရ ၂-သိန္းေက်ာ္ဆန္႔ေသာ အေဆာက္ဦးၾကီးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ပိတ္ကားၾကီးမ်ား အေပၚမွ မိုးထားသည္။ ခန္းခန္းနားနားၾကီးေပါ့။ မႏၱေလးေနစဥ္က ေက်ာက္ေတာ္ၾကီး ဘုရားပြဲကို ေျပးသတိရ မိလိုက္သည္။ သံုးဘီးမ်ား ၊ ေထာ္လာၾကီကားမ်ားျဖင့္ လာၾကသည္။
အခ်ိဳ႕က ထမင္းထုပ္လာၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က တရားပြဲ ေလးငါးပါး ေလာက္ေဟာျပီးလွ်င္ ထမင္းခ်က္ၾကသည္။ တရားနာရင္း အိပ္ၾကသည္။ တရားေဟာ တဲ့ဘုန္းၾကီးမ်ားကလည္း အားလပ္ခိ်န္ေတာင္မေပး။
ေရာက္ျပီးသည္ႏွင့္  ခဏနားျပီး တန္းစီေနရာယူရသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႕ ေနရာယူျပီး သည့္ႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားက အကမ်ားျဖင့္ ေရွ႕ က တန္းစီကာ ကရင္း သြားရင္း သြားေနၾကသည္။ သူတို႕ရဲ႕ ရုိးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ကကြက္၊ တီးကြက္မ်ားျဖင့္ အျပဳံးမ်ား ကိုယ္စီျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကရင္း ကြ်ႏု္ပ္တိို႕ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ မ႑ပ္ထဲသို႕ ပင့္ေဆာင္ပါသည္။ မ႑ပ္ထဲသို႔ ၀င္ျပီဆိုရင္ပဲ ပန္းမ်ားၾကဲ၍ ၾကိဳဆိုၾကသည္။ တေျဖးေျဖး သြားရင္ျဖင့္ စတိတ္စင္ေပၚသို႕ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ သံဃာတန္းၾကီး ေ၇ာက္သြားခဲ့ပါသည္။ စတိတ္စင္ေပၚ ေရာက္သည့္အထိ အကမ်ားအဖြဲ႔က မျပီးေသးပါ။ ကြ်ႏု္ပ္တို႕ကို အကမ်ားျဖင့္ ကုသုိလ္ယူေနၾကသည္မွာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္အျပိဳင္ဆုိသလိုပင္။ အကမ်ားျဖင့္ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ေဖာ္ျပသည္။ ဒရမ္မာတီးသူကလည္း အစြမ္းကုန္တီးေနသည္။
လာေရာက္သူ ပရိတ္သတ္ကလည္း “ ဘိကၡဳ သံဃႆ “ ဟုတစ္ေယာက္က ေအာ္ျပီး အားေပးေနၾကသည္။ ေနာက္လိုက္မ်ားကလည္း “Vijay..Aso…” လို႔႔ပဲ တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္းေအာ္သံကုိၾကားလိုက္ရသည္။ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေအာ္ၾကသည္။ မ႑ပ္တစ္ခုလုံး ဆူူညံေန၏။ အားရေအာင္ေဖ်ာ္ေျဖျပီး အကမ်ား ေဘးသုိ႕ ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ပရိတ္သတ္က သံဃာေတာ္မ်ားကို ၀ႏၵာမိ ဘေႏၱ အစခ်ီသည့္ ကန္ေတာ့ခ်ိဳးကုိ ဆိုကာ ကန္ေတာ့ေလေတာ့သည္။ ကန္ေတာ့ျပီးသည္ႏွင့္ သီရိလကၤာမွ ပါလီမန္ဆရာေတာ္က ငါးပါးသီလ ေပးပါသည္။ ငါးပါးသီလ ယူျပီးေသာအခါ ၾကြေရာက္လာေသာ ဆရာေတာ္မ်ား၏ ဘြဲ႔ေတာ္မ်ား၊ အထူးအားျဖင့္ ဒီပြဲကို ႏိုင္ငံျခားသား (foreign monks) ေဖာ္ရိန္နာ ရဟန္းေတာ္္မ်ားပင္ တက္ေရာက္လာေၾကာင္းႏွင့္ သီရီလကၤာမွ ပါလီမန္အၾကံေပးဆရာေတာ္တစ္ပါး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ေတာင္တန္းေဒသ မ်ားတြင္ သာသနာျပဳေနေသာ (Nandiya-Bramadesh) ဘေႏၱဂ်ီ နႏၵိယ တို႕ ပါ လာေရာက္ အားေပးေၾကာင္း၊ ဘဂ္လားေဒ့ရ္မွ ဆ၇ာေတာ္တစ္ပါးလည္း ၾကြလာေၾကာင္း ကုိ ေၾကျငာ္လိုက္သည္။
ထိုသို႕ ေၾကျငာျပီးေသာအခါ ပန္းပြင့္မ်ား လႈဴဒါန္းၾကသည္။ ပန္းမ်ား လႈဴဒါန္းျပီး ေသာအခါ ပထမဆုံး ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ကုိ ဆီမီးပူေဇာ္ျခင္း ၊သံဃာေတာ္မ်ားက ပန္းမ်ား လႈဴဒါန္းျခင္း၊ ဘုရားရွိခိုးျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ရသည္။ ျပီးသည့္ႏွင့္ ထိုေဒသတြင္ တနည္းအားျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာကြယ္ေပ်ာက္ျပီးေနာက္ပိုင္း မွ စတင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္လာသူ (Dr. BABASAHEB- AMBEDKAR)  ေဒါက္တာဘာဘာစရကို ပန္းကုံစြပ္၍ အၾကီး အ ကဲမ်ားက ကန္ေတာ့ကာ ပူေဇာ္ၾကသည္။
ျပီးေတာ့ ကုိယ့္ေနရာကို ျပန္ယူၾကျပီး တရားေဟာ အလွည့္က် ရဟန္းေတာ္ကို ေၾကျငာေပးလိုက္သည္။ ပထမဆုံး သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွ ပါလီမန္ဆရာေတာ္မွ သူ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္္မ်ားကို တင္ျပျခင္း၊ ႏိုင္ငံတကာက ဗုဒၶဘာသာကို စိတ္၀င္စား ေနျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ သူဟာဆိုရင္ ႏိုင္ငံတကာလွည့္၍ သာသနာျပဳေနေၾကာင္း၊ သူ႕ႏိုင္ငံမွာ ပါလီမန္ရာထူးျဖင့္ သာသနာ့တာ၀န္မ်ားပါမက ႏိုင္ငံ့တာ၀န္ပါ ပူးတြဲ ထမ္းေဆာင္ေနေၾကာင္း၊ ႏိိုင္ငံေတာ္၀န္ၾကီး ပါလီမန္ကို အနီးကပ္ အၾကံေပးေနရေၾကာင္း၊ ဒီႏိုင္ငံမွာလည္း ထိုကဲ့သုိ႕ အစိုးရႏွင့္ သံဃာပူးေပါင္းကာ သာသနာျပန္လည္ တိုးတက္လာေစရန္ လုပ္သင့္သည့္အေၾကာင္း စသျဖင့္ ၁- နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေဟာေျပာသြားပါသည္။
ပရိတ္သတ္မ်ားကလည္း ျငိမ္သက္ေနပါသည္။ ထိုအခိ်န္ထိ ကြ်ႏု္ပ္ စိတ္ထဲမွာ ညလုံးေပါက္ တရားပြဲဆိုတာ  မသိေသး။ တရားေဟာျပီးေသာအခါ ဘုရားဂုဏ္ ေတာ္မ်ားရြတ္ဆိုကာ သူ၏ ေဟာေျပာမႈကို အဆုံးသတ္လိုက္ပါသည္။ ( မွတ္ခ်က္။  ။ သီရိလကၤာ ဆရာေတာ္မွ ဆင္ဟာလီစကားျဖစ္သည့္ သီရိလကၤာ စကားျဖင့္ တရားေဟာ သည္ကို သီရိလကၤာမွာ ကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္ အတူေနခဲ့ေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံသားရဟန္းေတာ္ သူက ေဟႏၱီ စကားျဖင့္ ဘာသာျပန္ေဟာေပးပါသည္။ သူက ဆင္ဟာလီစကားလည္း ကြ်မ္းကြ်မး္က်င္က်င္ တတ္ပါသည္။ ေဟႏၱီႏွင့္ ဆင္ဟာလီကား စကားခ်င္း အေတာ္ မ်ားမ်ား တူ၍ သင္္ရတာလြယ္သည္ဟုလည္း ေျပာျပသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႕ ျမန္မာလူ မ်ိဳးအတြက္ေတာ့ မလြယ္ေပ။ )
သူေဟာျပီးလွ်င္ ကြ်ႏု္ပ္စိတ္ထဲတြင္ တရားေဟာပိုင္းဆိုင္ရာ ျပီးျပီလို႕ ထင္လိုက္သည္။ တရားတစ္ပြဲမွာ ႏွစ္ပါး သုံးပါးေဟာတာ တစ္ခါမွလည္း မေတြ႔ဖူးဘူးေလ။ ေနာက္ျပီး တစ္ပါးကုို တစ္နာရီ ၊၂-နာရီတရားေဟာလွ်င္ ဘယ္သူမ်ား ၄- ၅ နာရီ ထိုင္၍ တရားနာႏိုင္မည္နည္း။ ၂-နာရီပင္ ခါးကေညာင္းလွျပီေလ။ သို႕ျဖင့္ သီရိကၤာဆရာေတာ္ တရားေဟာျပီသည္ႏွင့္ အစီစဥ္ေၾကျငာသူမွ ေျပာသင့္တာမ်ား ေျပာျပီး ေနာက္တစ္ပါးကုိ တရားေဟာရန္ ပင့္ျပန္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္အေနျဖင့္ တရားပြဲျပီး၍ ေရစက္ခ်မည္ ထင္လိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ပါးကလည္း တရားပင္ေဟာျပန္သည္။ သူက ၂-နာရီေလာက္ ေဟာသြားပါသည္။ အင္း……ဒီတစ္ပါးျပီးရင္ေတာ့ ျပီ္းေလာက္ပါျပီလို႕ ေတြးလိုက္သည္။ ျပီးမွ ဇာတ္တစ္ဇာတ္၀င္ကမည္ထင္လိုက္သည္။ ေရွ႕နားက ကြ်ႏု္ပ္လည္း မွတ္တမ္းတင္ ဓာတ္ပုံရုိက္ရင္း သူတို႕ စကား နားမလည္ေပမဲ့ နားေထာင္ေနရပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္ကုိ ေရွ႕ဆုံးတန္းမွာ ေနယူေစပါသည္။ အင္း..ဒီတစ္ပါးျပီးရင္ေတာ့ ျပီးေလာက္ပါျပီ ဟု ထင္လိုက္သည္။ ဘာ့ေၾကာင့္လည္း ဆုိေတာ့ ပြဲဆိုေတာ ့ဇာတ္္ကလည္း ၀င္ရ အုံး မည္မဟုတ္ပါေလာ။
ထိုသို႕ျဖင့္ ဆက္ျပီး တရားနားေနလိုက္သည္။ ျပီးမွာပဲ ထင္ျပီး ထိုင္နာေနလိုက္တာ ေလးပါးေလာက္ျပီးေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ခါးပူ၍ မထိုင္ႏိုင္ေတာ့။ အေပၚက ႏွင္းေတြက် ေတာ့ အေတာ္ေလးလည္း ေအးလာသည္။ ဒါန႕ဲ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ဘယ္လိုလဲ။ ဘယ္္အခ်ိန္္ျပီးမွာလဲ။ ဒါျပီး ပြဲကမွာလား စသျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းက မဟုတ္ဘူး။ ဒါက တရားပြဲသက္သက္က်င္းပတာ။ ဇာတ္ေတြ ဘာေတြပါတာမဟုတ္ဘူး။ အခု ဘယ္အခ်ိ္န္ရွိျပီလဲလို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ ည ၂- နာရီထိုးေနေပျပီ။ အမေလး ည ၈-နာရီခြဲက စျပီးေဟာလိုက္တာ အခု ၂- နာရီပင္ထိုးေနေပျပီ။
ဒီတရားပြဲက တစ္ညလုံး ေဟာၾကမွာေလ။ ဒါျဖင့္ “ ဒီလူေတြက တစ္ညလုံး ထုိင္ႏိုင္လို႔လားလို႕ ေမးေတာ့ မထိုင္ႏိုင္ရင္ ေက်ာမွီးဖို႕ ေခါင္းအုံးမ်ားပါေၾကာင္း ၊တရားပြဲက မနက္ ၇- နာရီမွာ ဒီေန႔အတြက္သိမ္းမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ကြ်ႏ္ုပ္လညး္ မအံ့ၾသပဲ မေနႏိုင္ေတာ့။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ဘယ္လိုမွ မထိုင္ႏိုင္ေတ့ာ၍ ျပန္အိပ္ မည္ လို႕ ေျပ ာလိုက ္ရ သည္။ ကြ်ႏု္ပ္ကို လည္း ေဟာရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလာသည္။ ဘယ္လိုမွ မထိုင္ႏိုင္ ေတာ့၍ မနက္ျဖန္မွ တတ္ႏိုင္သ၍ ေဟာေပးမည္ဟုေျပာလိုက္ရသည္။ တရားပြဲက ဘယ္ႏွစ္ ရက္လဲ ဟုေမးၾကည့့္ေတာ့ ၂-ရက္ထည္းပါတဲ့။ ကဲ..ညလုံးေပါက္ ၂-ညဆက္ တုိက္နာႏိုင္တဲ့ အိႏၵိယက တရားနာပုံကေတာ့ တကယ့္မွတ္သားစရာပါပဲ။
ဒီလိုန႕ဲ ေနာက္ေန႔ည မွာ ကြ်ႏု္ပ္ကုိ တရားေဟာေပးရန္ ေလ်ာက္ ၍ေဟာေပးမည့္အေၾကာင္း ကတိေပးလိုက္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း “ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ အခု လို တရားပြဲမ်ိဳးကိုေတြ႕ရတာ အရမ္းအံ့ၾသမိတယ္။ အမွန္တကယ္ အိႏၵိယႏိုင္ငံဟာ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာကြယ္ေပ်ာက္ေနျပ္ီလို႕ ကြ်ႏု္ပ္သိထားသည္။ ခုေတာ့ ထင္ထားတာ တအား လြဲေနျပီ။ ဗုဒၶဘာသာကုိ ဒီေလာက္အထိ ကိုးကြယ္တဲ့ေနရာကို ေတြ႔ရေတာ့ အရမ္းပီတိ  ျဖစ္ မိတယ္။ ဘယ္္ေနရာသြားသြား ကေလး လူၾကီး အရြယ္မေရြး “ ၀ႏၵာမိ ဘေႏၱဂ်ီ” လို႕ အရုိ ေသေပးေနၾကပုံကို ေတြ႔ေနရတယ္။
ကြ်ႏု္ပ္ လည္း အိႏၵိယႏိုင္္ငံ ႏွင့္္ျမန္မာနယ္စပ္ ကိုဟီးမားျမိဳ႕အနီး နာဂလူမ်ိဳးမ်ားေနထိုင္ရာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားသို႕ သာသနာျပဳသြားခဲ့သည့္အေၾကာင္း၊ ထိုေဒသမ်ားမွာ ခရစ္ဘာသာကိုးကြယ္သည့္ လူမ်ိဳးမ်ားသာ ေနထိုင္ေၾကာင္း၊ အရမ္းဆင္း ရဲၾကေၾကာင္း၊ ဗုဒၶဘာသာမေျပာႏွင့္ ဘုန္းၾကီးကို ေတာ င္ မျမင္ ဘူးၾက ေၾကာင္း၊ ကြ်ႏု္ပ္က အ၀တ္အစားမ်ား ေပးကမး္ျခင္း၊ ေဆးမ်ားကုသေပးခဲ့ရျခင္း၊ အစစ အရာရာ ကူညီေပး၍ သာသနာျပဳခဲ့ရေၾကာင္း၊ အမွန္တကယ္ အိႏၵိယႏိုင္ငံဟာ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာ အလြန္ အင္မတန္ထြန္းကားသင့္တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္စြာဘုရားဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ အိႏၵိယမွာ ပြင့္ခဲ့ေၾကာင္း၊ သာသနာေတာ္ၾကီး ဘယ္လို ျပန္လည္ထြန္းကားေအာင္ လုပ္သင့္ တယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ၊ပိဋကသုံးပုံနဲ႔ ပတ္သက္ေသာ စာေပမ်ား သင္ယူခ်င္လွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အခမဲ့သင္ယူႏိုင္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဘုန္းၾကီးေတြက ပိဋကသုံးပုံကို အာဂုံေဆာင္ၾကေၾကာင္း၊  ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ရုိးရာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သားေယာက်ာ္း ေလးမွန္သမွ် (သာမေဏရ )ကိုရင္၀တ္ရေၾကာင္း၊ အၾကာၾကီးမ၀တ္ႏိုင္ေတာင္ အနည္းဆုံး ၇-ရက္ ကိုရင္၀တ္ရေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရဟန္း သာမေဏ ငါးသိန္းေက်ာ္ ရွိေၾကာင္း၊ ခင္ဗ်ားတို႕လည္း သားေယာက်ာ္းေလးရွိတဲ့ အိမ္တိုင္းက သာသနာ့ေဘာင္ကို သြပ္သြင္းသင့္္ေၾကာင္း၊ ဗုဒၶဘာသာသည္ ဘယ္အရာနဲ႔မဆို အစမ္းသပ္ခံႏိုင္ေၾကာင္း၊ သိေအာင္လည္း ေလ့လာဖို႕လိုေၾကာင္း၊ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း ေမးလာရင္ ေျဖႏိုင္ဖို႔ ၊ေျဖတတ္ဖို႔ လိုေၾကာင္း ” စသျဖင့္ ၄၅-မီနစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေဟာေျပာေပး လိုက္ပါသည္။
ကြ်ႏု္ပ္ ေဟာေျပာမႈကိုလည္း ကြ်ႏု္ပ္သူငယ္ခ်င္းမွ ဘာသာျပန္ေျပာေပးပါသည္။ အမွန္တကယ္မွာ ကြ်ႏု္ပ္လည္း အခုလိုပြဲမ်ိဳးနဲ႔ အဂၤလိပ္လိုက တစ္ခါမွ မေဟာဘူးေပ။ အဂၤလိပ္ကို အရမ္းကြ်မ္းကြ်မး္က်င္က်င္ၾကီး မတတ္ပါ။ သို႕ေသာ္လည္း ပရိတ္သတ္္မ်ားက ေတာင္းဆုိလာေသာေၾကာင့္ အတတ္ႏိုင္ဆုံးၾကိဳးစားခဲ့ပါသည္။  ကြ်ႏု္ပ္စိတ္ထဲမွာ အထက္ ကေျပာခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ေျပာခ်င္ေနေသာ ဆႏၵေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာ မက်ြမ္းက်င္ေပမဲ့ မရ ရေအာင္ နားမလည္ လည္ေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ၾကိဳးစား၍ ေဟာေပးခဲ့ပါသည္။
တရားေဟာျပီး ဘယ္လို အဆုံးသတ္္ရမည္ မသိ၍ “ဘ၀တု သဗၺမဂၤလံ ရကၡႏၱဳ သဗၺေဒ၀တာ” အစျဖာသည့္ ဂါထာျဖင့္ တရားသိမ္းေပးလိုက္ပါသည္။ ၾကိဳတင္၍ ေျပာထားရေသးသည္။ ကုန္သတည္း လို႕ ၾကားလွ်င္ သာဓု ေခၚၾကဖို႔ ။ ကြ်ႏု္ပ္က ဘ၀တု သဗၺမဂၤလံ စေသာဂါထာကုိ  ျမန္မာ ဘာသာႏွင့္ ဘာသာျပန္ျပီး ရြတ္လိုက္ပါသည္။ တရားေဟာျပီးေတာ့ သူတို႕ ျမန္မာစကားနားမလည္ေပမဲ့ နားေထာင္လို႕ေကာင္းေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္ေသးသည္။သီလယူျခင္း၊ တရားနာျခင္း ၊ ရွိခိုးျခင္း၊ သာဓု ေ ခၚ ျခင္ း မ်ား သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံယဥ္ေက်းမႈႏွင့္အတူတူပင္ျဖစ္ပါသည္။
စာဖတ္သူစိတ္ထဲ ေတြးျပီးမွန္းဆကာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေစခ်င္သည္။ ကြင္းျပင္း ၾကီးထဲက ည လုံးေပါက္တရားပြဲၾကၤီး၏ ျခိ္မ့္ျခိမ့္သဲ စည္ကားေနပုံကိုက တကယ္ပင္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေနပါသည္။ လာေရာက္တရားနာသူ ကြ်ႏု္ပ္ အထင္ ၂-သိန္းေက်ာ္ မည္ထင္သည္။ အိႏၵိယမွာ ဒီလိုတရားနာမည့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ရွိေသးသည္ဟူေသာ အေတြးမ်ားျဖင့္….။ယခု တရားပြဲၾကီးက်င္းပသည့္ေနရာကား အိႏၵိယႏိုင္ငံ Nanded ျမိဳ႔နယ္က ရြာတစ္ရြာပင္ျဖစ္ပါသည္။ ႏွစ္စဥ္က်င္းပသည္ဟုလည္း သိရပါသည္။

အပို္င္း(၂)

၂။ ခလုပ္ႏွိပ္မွားရင္ ဖင္ထုိုး ခံရမယ္
ၾကားဖူးထားသည္က အကြက္္ေရြ႕မွားရင္ အစားခံရမယ္လို႕ေတာ့ ၾကားဖူးထားတာ။ က်ားကြက္ ကစားတဲ့အခါေပ့ါ။ သူကေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္လို မဟုတ္ေတာ့။သီရိလကၤာကုိ သြားစဥ္က ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ တစ္ခါတစ္ခါ အေထြေထြက ဗဟုသုတကလည္း အေတာ္ ေလးအေရးၾကီးသည္။ ျဖစ္စဥ္က ဒီလိုပါ…
ႏုိင္ငံျခားကို သြားမယ္ဆိုေတာ့ ထြြိတ္၊ ဟိတ္ေတြ အျပည့္ေပါ့ေလ။ ရန္ကုန္ကတည္းက ဟန္အမူရာေတြ ေျပာင္းလို႔ေပါ့။ ေျခေထာက္ေလးေတြ လွမ္းတာက အစ ေျမၾကီး မထိသလိုပဲေလ။ သူတို႕ ကေတာ ့အဖြဲ႕လိုက္ပါ။ သူငယ္ခ်င္း ငါး ေယာက္ သြားၾကာတာပါ။ ရန္ကုန္ကထြက္လာတဲ ့ေလယာဥ္ၾကီ္းကုိ စီးျပီး ထိုင္းကို ေရာက္ပါတယ္။ သီရိလကၤာသို႕ ျမန္မာျပည္ကေန တိုက္ရုိက္ေလယာဥ္လည္းမရွိဘူးေလ။ ထိုင္း (Transit) ထရန္စစ္နဲ႔ သြားရတာပါ။ စီးရမွာကလည္း ည ၁၁-နရီ မွာ သီရိလကၤာကို ဆက္ထြက္ ရမွာေလ။ ထိုင္းေလ ဆိပ္မွာ တစ္ေနကုန္ပဲဆိုပါေတာ့ ။ပ်င္းေအာင္ေနရတယ္။
္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္ဒါနဲ႔ ထိုင္ေနမဲ ့အတူတူေတာ့ ဗဟုုသုတ ရေအာင္ဆိုျပီး ထိုင္းေလဆိပ္ထဲကို ဟိုသြားဒီသြား အႏွ႔ံ ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။ ၀ယ္စရာရွိတာလည္း ၀ယ္ေပါ့။ ထိုအဖြဲ႔ထဲ မွာ အၾကံထူးသူ ဗဟုသုတကို ပိုျပီး လိုခ်င္သူ။ ဇာတ္လိုက္ၾကီး လွေဖ ေခၚ ဦးစႏၵာသီရိပါပဲ။ ကြ်ႏု္ပ္တို႕က ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ကုိလွေဖလို႕ပဲ ေခၚၾကာတပါ။စာေပလည္း အေတာ္ဖတ္ပါတယ္။ မွတ္ဉာဏ္ေကာင္းေတာ့ အေတာ္ေလး လည္းမွတ္မိတယ္ေလ။ စာေပနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ဗဟုသုတအေတာ္ ေလးရိွပါတယ္။ စူးစမး္ခ်င္သည့္ စိတ္လည္းရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဗဟုသု တရွိေနသူျဖစ္သည္။
အခုလည္း သူၾကံလိုက္သည္။ ထိုင္းေလဆိပ္ေ၇ာက္တုန္း ဗဟုုသုတ လည္းရေအာင္၊ျပီးေတာ ့ဘယ္နားမွာ ဘာရွိတယ္လို႔ သူမ်ားေတြေမးရင္ ေျပာႏိုင္ ေျဖႏိုင္ေအာင္္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သူၾကံလိုက္သည္က” အင္း….ဒီထိုင္းေလဆိပ္ကို ေရာက္တုန္း အိမ္သာ တက္လိုက္မယ္ကြာ ၊အီးပါဖူးလည္း နည္းသလား၊ ျမန္မာျပည္ကေန တမင္သက္သက္ လာပါခ်င္လို႔လည္း လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ား ထက္ေတာ့ တစ္ခုု ဗဟုသုတသာတာပဲ” ဆိုတဲ့ ရည္၇ြယ္ခ်က္နဲ႔ ကိုလွေဖ တစ္ေယာက္ ေဘးသူငယ္ခ်င္းေတြ မေျပာပဲ အိမ္သာဘက္သို႕ ဦးတည္လိုက္သည္။ အိမ္သာက ဗုိလ္ထိုင္အိမ္သာဆုိေတာ့ ေရေလာင္း၍မရေပ။ စြန္႔ျပီးသား မစင္ေတြကုိ ခလုပ္ႏွိပ္ရ မည္မဟုတ္ပါေလာ။ အခက္္ေတြ႔ပါျပီ။ မစင္စြန္႔ျပီး ခလုပ္က ဘယ္ခလုပ္က ဘာဆိုတာ သူမသိေတာ့ေပ။ ဒါန႕ဲ ခလုပ္ ေလးခု တန္းထားတဲ့ အထဲက တစ္ခုကို အရင္ ႏွိပ္ၾကည့္ မယ္ဆိုျပီး ထိုင္လ်က္ ခလုပ္ တစ္ခုကုိ ႏွုိပ္လိုက္သည္။
ကိုလွေဖ ကံမေကာင္းပါ။့သူ ႏွိပ္လိုက္သည္ ဆိုရင္ပဲ သူႏွိပ္လိုက္သည့္ခလုပ္က မစင္ကုိ ေအာ္တိုသုပ္ေပးတဲ့ ေအာ္္တိုလက္က ကိုလွေဖ ဖင္ကုိ  လာႏႈိက္ပါေတာ့သည္။ ကုိလွေဖ လည္း အလန္႔တၾကား ခုန္ခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။ အမွတ္တမဲ့ ကိုလွေဖ ေတြးမိလိုက္သည္က “ ဟာ ..ဒီထိုင္းေလဆိပ္က လည္း သရဲေျခာက္တာပဲဟ “ ဟု သူေတြးမိလိုက္သည္။ပတ္၀န္းက်င္ကုိ မွာလည္း တစ္စုံတစ္ရာမေတြ႔ရေပ။  ျပီးမွ ခလုပ္ေနရာကုိ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖင္ေအာက္မွာ လက္ဖ၀ါးပုံသ႑ာန္ လက္အတုၾကီးက ႏႈိက္မဲ့ ဟန္။ …ေၾသာ္ …ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား မစင္ကုိ လက္နဲ႔ေဆးရမွာကုိ ပ်င္းလို႔ စက္ခလုပ္ လုပ္ထားတာပါလားလို႕ သေဘာေပါက္ျပီး သူ႔အျဖစ္အပ်က္ကို ဘယ္သူမွ မျမင္ခင္ သူတစ္ေယာက္တည္း ရယ္ေနမိေေတာ့သည္။ ျပီးေတာ့ သူေတြးလိုက္သည္။ ခလုပ္ႏွိပ္မွားရင္ ဖင္ထိုးခံရတတ္တယ္ဆိုရယ္…၊ ေအာ္ဒါလည္း ဗဟုသုတ တစ္မ်ိဳးပဲေလ” ဟု သူတစ္ေယာက္တည္းေျဖသိပ္ေနသည္။
ဒီလိုနဲ႔ hyedrabad သုိ႔ မနက္ ၇-နာရီခြဲေတာ့ ေရာက္ပါသည္။ ဟိုက္ဒရာဘတ္တြင္္ အာနႏၵ ဗုဒၶ၀ိဟာရေက်ာင္း(Ananda Buddha Vihara) တြင္ တည္းခုိခဲ့ရပါသည္။ ထိုေက်ာင္းတြင္ ဘဂၤလားေဒရ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထိုင္ပါသည္။ ဆရာေတာ္က အေတာ္ ေလး သေဘာေကာင္းပါသည္။ ျမန္္မာႏိုင္ငံသို႔ ေလး ငါးေခါက္ေလာက္ ေရာက္ဖူး သည္ဆို၏။ ျမန္္မာရဟန္းေတာ္မ်ားကုိိ လည္းၾကည္ညိဳပါသည္။ သူ႕ေက်ာင္းတြင္ ေနခ်င္ လွ်င္္လည္း ေနႏိုင္ေၾကာင္း၊ ဆရာေတာ္က အဂၤလိပ္လည္း အေတာ္္ ေလးေျပာႏိုင္သည္။ ကြ်ႏ္ုပ္အတြက္ အဆင္ေျပပါသည္။ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း အရင္က လာဖူးေၾကာင္း၊ အစစ အရာရာ ကူညီျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆက္ဆံေရး ေကာင္းပါသည္။ ထို္ေက်ာင္းတြင္ ၅- နာရီေလာက္ အနားယူျပီး မိုးခ်ဳပ္သည္ႏွင့္ ဂ်စ္ကားတစ္စီးငွါးကာ ဟိုက္ဒရာဘတ္ ေလဆိပ္သုိ႕ သီရိလကၤာမွ ကြ်ႏု္ပ္ ေနခဲ့သည္ ဆရာေတာ္ (ပါလီမန္အၾကံေပး) ကို သြား ၾကိဳရသည္။ ဟိုက္ဒရာဘတ္ေလဆိပ္မွ -နာရီခြဲထြက္လာသည္။ အပန္းေျဖ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ထိုင္ျပီး အစာေျဖ ႏြားႏုိ႔ႏွင့္ ခ်က္ပါတီ၀ယ္စားခဲ့သည္။
ထိုဆိုင္မွ ၉- နာရီထြက္္ခဲ့သည္။ ၁၀-နာရီခြဲတြင္ ျမိဳ႕အျပင္ တစ္ေနရာမွ ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႕ ၀င္ကာ ကားေမာင္းသမားအိပ္ခ်င္္မည္ဆိုးေသာေၾကာင့္ ေကာ္ဖီထပ္ျပီး ေသာက္ၾကျပန္သည္။ ေကာ္ဖီေသာက္ျပီးကတည္းက ထြက္လာခဲ့ရာ လမ္းတစ္ေနရာတြင္ ခဏရပ္နားသည္။ ျပၤီးဆက္ေမာင္းခဲ့ရာ အခ်ိန္က အေတာ္ေလးလင့္သြားသည္။ လမ္းခြဲေတြ မ်ားေသာေၾကာင့္ ဟိုေမး ဒီေမးနဲ႔ သြားရသည္။လမ္းခြဲသြားမိသည္က မၾကာခဏဆိုသလို။ ဒီလိုနဲ႔ Nanded သုိ႕ မနက္မိုးလင္း ၅-နာရီခြဲမွ ေရာက္ပါသည္။ မ်က္စိေတြလည္း နီရဲေနျပီ။ အိပ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရသည္။ ကားသမား အိပ္ငိုက္သြားလွ်င္ မလြယ္ေပ။ ဒါ့ေၾကာင္ ့သူမအိပ္ေအာင္ စကားမရွိ စကားရွာေျပာေနရေပသည္။
Nanded သုိ႕ေရာက္သည္ႏွင့္ တည္းခိုခန္းမွာ စီစဥ္ေပးသည္။ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပပါသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႕ ေရာက္သည္ဆုိရင္ပဲ တည္းခိုးခန္း တာ၀န္က်သူမ်ားက ကြ်ႏု္ပ္တို႕ကို ျမင္ကတည္းက “ ၀ႏၵာမိ ဘေႏၱ” ဟု ပါးစပ္မွ ရြတ္္ကာ ကန္ေတာ့ေလသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႕ အိပ္ရမည့္ ေနရာကို လိုက္ပုိ႔ေပးသည္။ ခရီးပန္းေသာေၾကာင့္ ဟန္ပင္မ ေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ တခါတည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ မနက္မိုး လင္းသည္ႏွင့္ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား လာကပ္သည္။ထူးျခားမႈတစ္ခုက ေက်ာင္း သား အရြယ္ကေလးငယ္မ်ားက ကြ်ႏု္္ပ္ မနက္စာ စားေနစဥ္ အခန္းထဲ ၀င္လာ သည္။ ျပီးေတာ့ ဒူးတုပ္ျပီး တညီတညြတ္္တည္း ၾသကာသံ ကေရာဟိ စသည့္ ပါဠိမ်ားျဖင့္ ရွိခိုးကန္ေတာ့ၾကသည္။ ကြ်ႏု္ပ္ အရမ္းအ့ံၾသခဲ့ရသည္။ အိႏၵိယကို ကုလားႏိုင္ငံ ၊ ဟိႏၵဴႏွင့္ မူစလင္မ်ား အုပ္စုိးထားသည့္ ႏုိင္္ငံဟု သိထားသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ေပ်ာက္ကြယ္ ေနသည္မဟုတ္ပါေလာ။ အခုေတာ့ ေတြ႔တဲ့ လူ ကေလး လူၾကီး အရြယ္မေရြး ဘယ္ေနရာ မွာ ေတြ႕ေတြ႕ “၀ႏၵာမိ ဘေႏၱ” ဟု ဆိုကာ ကန္ေတာ့ေနပုံက ကြ်ႏု္ပ္အဖို႕ မအံ့ၾသဘဲ မေန ႏိုင္ေတာ့ေပ။

ေတြ႕ရၾကဳံရ ခရီးသြားဘ၀(၁)

နားလည္မႈလြဲ၍..
သီရိလကၤာမွ ပညာသင္ျပီးေတာ့ အိႏၵိယဘက္ကို ဘုရားဖူးရင္း ေဒသစာရီ အလည္ပတ္သြားဖို ့ဆုံးျဖတ္မိလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း သူ႕ႏိုင္ငံရဲ့ ဗုဒၶဘာသာကုိ ေလးစားပုံကို ျမင္ေစခ်င္ပုံေပါက္ေနသည္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံဆုိတာ ဗုဒၶဘုရားရွင္လက္ထက္က ေတ့ာ သာသနာ ေနလို လလို ထြန္းပခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံဆိုတာ စာဖတ္သူလည္း သိျပီး ျဖစ္ပါလိမ့္ မည္။ အခုေတာ့လည္း….
သီရိလကၤာမွ မနက္ ၉-နာရီခြဲ ေလယာဥ္နဲ႔ လိုက္ပါခဲ့သည္။ အိႏၵိယႏွင့္ သီရိလကၤာ ကား သမုဒၵရာေလးျခားေနလို႕သာ။ အမွန္တကယ္မေ၀းလွေပ။ ကြ်ႏု္ပ္တို႕ လို္က္ပါ လာခဲ့ေသာ ေလယာဥ္ကေလးသည္ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာလိုက္ သမုဒၵရာကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးသည့္ႏွင့္ Chennai ဆိုတဲ့ ေလယာဥ္ဆိပ္သုိ႔ ဆိုက္ေရာက္ ခဲ့ပါ သည္။ ေလယာဥ္ဆိပ္မွ ေခတတၱနားခိုမည့္ ရထားဘူးအနီးသို႔ သုံးဘီးကား ငွါးကာ သြားရသည္။ ေလဆိပ္နဲ႔ ဘူတာကို ၁-နာရီခြဲေလာက္္ စီးရေသးသည္။အမွတ္တမဲ့ သတိျပဳလိုက္ မိသည္က လူေတြ စီကား ရႈပ္ေထြးလွပါဆိုတဲ့ ေနရာ ကားလမ္း အလည္ေခါင္တည့္တည့္ မွာ ေသးေပါက္ေနျခင္းပင္။ ၾကားဖူးသည္က အိႏၵိယႏိုင္ငံက အေတာ္ေလး စုပ္ပဲ့ သည္ဆိုသည့္ စကားတစ္ခြန္း။
အိႏၵိယႏိုင္ငံသည္ အေတာ္ေလးက်ယ္၀န္းသည္မဟုတ္ပါေလာ။ Chennai မွHyderabad သုိ႔ ညေန ၅-နာရီခြဲ ရထားျဖင့္ လိုက္္ပါခဲ့သည္။ ဟုိက္္ဒရာဘတ္သို႕ မနက္ ၇-နာရီခြဲေရာက္ပါသည္။ တစ္ည လုံးစီးရသည္။ ရထားေပၚမွာလည္း ဆူညံေနသည္။ ေက်ာငး္သူေလးမ်ား ေက်ာင္းပိတ္၍ မိမိတို႕ အိမ္သုိ႔ ျပန္္ၾကဟန္တူသည္။ အရမ္းေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသည္။ ရထားက ထိုင္ခုံက အိပ္စင္ပါသည္။ အိပ္စင္ဆိုေပမဲ ့သီျခားေတာ့မဟုတ္ေပ။ အေပၚ္မွာ တစ္စင္ အိပ္ဖို႔ရန္္ထားေပးသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႕ က ေအာက္စင္ကုိ ေနရာ ရသည္။ ခုံနံပါတ္ကလည္း ၂-ပါးမွ တစ္ခုံသာရသည္။ ပင္ပန္းလာတာန႕ဲ ေစာေစာ အိပ္မယ္လို႔ဆုံးျဖတ္လို္က္သည္။ မၾကာပါဘူး ခုံမဲ့ တစ္ေယာက္ အသက္ၾကီးၾကီး အဖိုးၾကီး ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ႏွင့္ ကပ္လ်က္ ခုံသို႔ေျပာင္းလာသည္။ အမွန္မွာ ကပ္လ်က္ခုံက လူ မလာေပ။ ထို႔ေၾကာင္း ထိုအဖိုးၾကီးကို  ထုိင္ပါ၊ ရပါတယ္လုိ႕ ေျပာျပီးေနရာေပးလိုက္သည္။ ကြ်နု္္ပ္ႏွင့္ ပါလာသည္္ ့သူငယ္ခ်င္း တစ္ေနရာကုိ သြားျပီး ဖုန္း ဘက္ထရီကုန္ေန၍ အားျဖည့့္ေနသည္။ ဒါနဲ႔ ကြ်ႏု္ပ္လည္း  အိပ္ဖို႔ရန္ ျပင္ဆင္လိုက္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္ အိပ္မည္ဟု သိေသာ အဖိုးၾကီး က ေနရာ ဖယ္ေပးျပီး ကြ်ႏု္ပ္ ၏ အထက္အေပၚတည့္တည့္ အထက္္စင္ေပၚသို႔ တက္သြားျပီး သူလည္း အိပ္ေလ ေတာ့သည္။
အိပ္လို႕ မၾကာေသးဘူး လက္ခုပ္တီးျပီး ကြ်ႏု္ပ္ကုိ လာႏႈိးသည္။ ….ကြ်ႏု္ပ္လည္း လန္႔ျပီး ႏိုးသြား၏။ ဒါနဲ႔ ျခံဳထားသည့္ သကၤန္းကုိ ရုတ္တရက္ဖြင့္ျပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုလားမေလး။ ဟာ……ဘာလဲ..ကြ်ႏု္ပ္လည္း (what is problem? What do you want?)လို ႔ေမးလိုက္တယ္။ သူက ဘာမွမေျပာဘဲ လက္ဟန္ျဖင့္ လာခဲ့ပါဟုသာ ေခၚေနသည္။ သူ႕ကုိ အဂၤလိပ္စကား တတ္မည္ဟု ထင္လိုက္သည္။ သူတို႔စကားလည္း ကြ်ႏ္ုပ္မတတ္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းက ထိုအခိ်န္ထိ ဘက္ထရီအားသြင္း၍ မျပီးေသးပါ။ သူက ကြ်ႏု္ပ္ကုိ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့့္ လိုက္ခဲ့ပါဟု ေခၚေနသည္ကုိေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္ နားလည္လိုက္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္စိတ္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းကမ်ား ေခၚခိုင္းတာလား ဟုလည္း ထင္မိလိုက္သည္။ သူ႔ႏိုင္ငံဆိုေတာ့ သူ႕အသိေတြကမ်ားတယ္ေလ။  ဒီလိုန႕ဲ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ထပ္မေမးေတာ့ ။သူ႕ေနာက္ကုိသာ သကၤန္းျပင္၀တ္ျပီးလိုက္သြားမိသည္။ တံခါးေပါက္နား ေရာက္ေတာ့ သူက အိမ္သာ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ က်ြႏု္ပ္စိတ္ထဲ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနျပီဆိုတာ သိလိုက္သည္။ ရပ္ျပီး စဥ္းစားေနစဥ္ သူငယ္ခ်င္းက ေျပးလာသည္။ ျပီးေတာ့ သူက က်ြႏ္ုပ္ကို ေမးသည္က…
(Hey…bhaddanta, What are you doing now? Why do you follow to him? Are you interest to him?) မင္း ဘာလုပ္ေနတာလဲ ။ ဘာ့ေၾကာင့္ သူ႕ေနာက္ကို လုိက္သြားတာလဲ ။ မင္းက သူ႕ကုိ စိတ္၀င္စားလို႕လား စသျဖင့္ ရယ္ေမာ လ်က္ေမး ခြန္းေတြေမးေတာ့မွ ကြ်ႏ္ုပ္ နားလိုက္သည္။ ကုလားအေျခာက္ျဖစ္ေနတာကိုး။ ကိုယ္ကို့ လည္း ေသစမ္းဟဲ့ ငါ့ႏွယ္လို႕ စိတ္္ထဲက ေရရြတ္မိသည္။ ဒီေလာက္တိုး တက္ေနတဲ ့ ေခတ္ၾကီး အေျခာက္္နဲ႔ ေတာင္ သရုပ္မကြဲေသးဘူးေနာ္ ဟု ေတြးရင္း…။ သူငယ္ခ်င္းကို ေမးလိုက္မိသည္။ ဘာလဲ ငါနားမလည္ဘူး ။ မငး္က ေခၚခိုင္းတယ္ထင္လို႔ ငါလည္း ဘာမွဆက္မေမးေတာ့ဘဲ လိုက္သြာားတာေလ။ အဲ့ဒီအခါ က်မွ သူက ရွင္းျပတယ္ေလ။ ေတာ္္ေသးတာေပါ့လို႕ ကုိယ့္ကုိကုိယ္လည္း ႏွစ္သိပ္မိတယ္။ ကြ်ႏု္ပ္လိုပဲ မွားခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းကုိလည္း စကားစပ္လို႔ ၾကားညွပ္ျပီး ေျပာျပခ်င္ပါသည္။
ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္….ခလုပ္နိပ္မွားရင္..
“…ေၾသာ္ …ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား မစင္ကုိ လက္နဲ႔ေဆးရမွာကုိ ပ်င္းလို႔ စက္ခလုပ္ လုပ္ထားတာပါလားလို႕ သေဘာေပါက္ျပီး သူ႔အျဖစ္အပ်က္ကို ဘယ္သူမွ မျမင္ခင္ သူတစ္ေယာက္တည္း ရယ္ေနမိေေတာ့သည္။ ျပီးေတာ့ သူေတြးလိုက္သည္။ ခလုပ္ႏွိပ္မွားရင္ ဖင္ထိုးခံရတတ္တယ္ဆိုရယ္…၊ ေအာ္ဒါလည္း ဗဟုသုတ တစ္မ်ိဳးပဲေလ” ဟု သူတစ္ေယာက္တည္းေျဖသိပ္ေနသည္။