က်ြႏု္ပ္ ေရာ္ပါးမီ ရြာေရာက္သည္မွာ တစ္ႏွစ္ပင္ ျပည့္ခဲ့ေလျပီ။ ရာသီဥတု အပါအ၀င္ အစစ အရာရာ၌ ေနသားတက်ရွိလာခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ ဆီမပါသည့္ ေရလုံျပဳတ္ ဟင္းမ်ားကိုလည္း မ်ိဳခ်နိုင္စြမး္ ရွိလာခဲ့ျပီ။ ရိုးရာ စကား ကိုလည္း အေတာ္ နားလည္ လာျပီးထမင္းစားေရေသာက္ ေျပာတတ္ဆိုတတ္ ရွိေနပါသည္။ ရြာ သူ ရြာ သား အားလုံးႏွင့္ လည္း ရင္းံႏွီးခင္မင္လာသည္။ေရာက္ခါစ ေနခါစကလို ပ်င္းရိျငီးေငြ႔ဖြယ္ မဟုတ္ေတာ့။ က်ြႏု္ပ္ သင္ခဲံ့။ တတ္ခဲ့သည့္ တိုင္းရင္းေဆးပညာေလးျဖင့္္ ရြာသူ ရြာသားမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္ကလည္း အဆင္ေျပ၏။ ေတာ္ရုံ တန္ရုံဖ်ား နာႏွင့္ ထိခိုက္ ရွနာတို႔ကိုက်ြႏု္ပ္ပင္ကုသေပး၏။ကေလးေမြးေပးရတာလည္း အပါအ၀င္ဆုိပါေတာ့ ။ဒါ့့ေၾကာင့္လားမသိ။ ရြာသားမ်ားက က်ြႏု္ုပ္ကို အစစအ၇ာ၇ာ အားကုိးသမႈ ျပဳၾကသည္။ က်ြႏု္ပ္ ကို တကယ္အစြမ္းထက္ေသာ ဆရာၾကီး အျဖစ္ ထင္မွတ္ၾကသည္။
ခုေရးမည့္ အားကိုုးမႈက က်ြႏု္ပ္ ဘယ္လုိမွ မကူညီႏိုင္သည့့္အျဖစ္္။ ဂြတ္ညွစ္ ေဆးလို ဂါထာမန္းတုိက္လည္း အဆင္မေျပႏိုင္။ သူတို႕က မသိလို႔ အကူညီလာ ေတာင္းၾကေသာ္လည္း ကူညီရမည့္ က်ြႏွု္ပ္ မွာ အေတာ္ပင္ ျပႆနာၾကီး၏။ အစစ အရာရာမွာ ဒီကိစၥ မပါ။ဒီကိစၥကို ခ်ြင္းခ်က္ အျဖစ္ထားရ၏။ ဒီကိစၥ၇ဲ့ အစက........
တစ္ေန႔လိုပဲ ဆိုပါေတာ့ ။အခိ်န္က ညေန ၅-နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ ။ညေန ေန၀င္ရီတေရာ ။ညီအကို မကြဲမကြဲ အခ်ိန္။ ရာသီဥတု အနည္းငယ္ေအးသျဖင့္ က်ြႏု္ပ္ လည္းေရးေႏြးၾကမ္း ထုိင္ေသာက္ေန၏။ တစ္ေယာက္တည္း ဆုိုေတာ့ ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးရင္း လမ္းဘက္ကို ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္ တကာမ ႏွစ္ေယာက္ ၾကက္ဥ ႏွင့္ ဟင္းသီး။ ဟင္းရြက္ မ်ားဆြဲကာ ေက်ာင္းေပၚတက္လာသည္။ က်ြႏု္ပ္ကို လာလႈဴတာ ေနမွာပဲ ဟုထင္မွတ္၍ ကိုယ္ဟန္အေနထား ျပင္ထို္င္ရင္း စကားေျပာဖို႔ စတင္လိုက္သည္။ က်ြႏု္ပ္သိရ သေလာက္ဆုိ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဗမာစကားကို က်ြမး္က်ြမး္က်င္က်င္ မတတ္ေပ။ ႏွစ္ေပါင္း ေျပာ၇င္ေတာ့ အဆီအေငၚတည့္ပါလိမ့္မည္။
ဒါနဲ႔ က်ြႏု္ပ္က ပင္ ''' ေ၇ာ့ ေလာင့္ အီေ၇ာလူေဘာ့ ''(လာခဲ့့ ဒီမွာ လာထိုင္ )ဟု ေခၚ လိုက္ ၏။ ျပီးေတာ့ '''က်န ''(ဘာကိစၥလဲ ) ဟုေမးေတာ့ သူတို႔ ေျပာေသာ စကားကို ၾကားရသည့့္အခါ က်ြႏု္ပ္ မ်က္ႏွာ မီးဟပ္သည့္အလား ထူပူသြား၏။ ေအးေသာ ရာသီဥတုပင္ ဘယ္ေ၇ာက္သြားသည္မသိ ျဖစ္ရသည္။
သူတို႔ေျပာလိုက္ပုံကိုံ''ုဘုန္းဘုန္းသူကကေလးမရလို႔ ကေလးရေေအာင္ လုပ္ေပးပါ။ဘုန္းဘုန္း လုပ္ေပးမွ ကေလးရမယ္ထင္တယ္။ အဲ့ ဒါ လုပ္ေပးပါဦး'' ဟူ၏။မ်က္ႏွာပူစရွိတုန္းပင္အပူေပၚအပူဆင့္ျျပန္သည္။ကေလးလိုခ်င္သည့္ဒကာမကလည္း ''အဲ့ဒါ ဆို ငါဘယ္အခ်ိန္ လာခဲ့၇မလဲ။ မင္းအတြက္ ၾကက္ဥေတြလည္း ယူလာခဲ့တယ္။မင္း အားရွိေအာင္လို့ ့''ဟုေျပာျပန္၏။ က်ြႏု္ပ္လို ရဟန္းတစ္ပါး အဖုိ႔ တစ္သက္တာတြင္ ေတာင္တန္းေဒသေ၇ာက္မွ ပထမဆုံးၾကားဖူးသည့္ စကားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုေျပာရ ။ေနရမည္မွန္းပင္မသိေတာ့ တစ္ကုိယ္လု့းံ လည္း ပူူလာေတာ့သည္။ တျဖည္းျဖည္း စဥ္းစားျပီး "''ေၾသာ္......သူတို႔ဟာ ဗမာစကားလည္းေကာငး္ေကာင္း မေျပာတတ္။ ခုမွ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ခါစ ဆိုေတာ့ ရဟန္းေတြနဲ႔ အပ္စပ္တာ မအပ္စပ္တာ ၇ဟန္း တုိ႔အေၾကာင္း ဘာမွမသိသူေတြပါလား။ ဘုန္းၾကီးဆိုတာ အကုန္လုုပ္ေပးနိုင္သူဟု ရိုးသားစြာ မွတ္ထင္အားကိုးၾကသူေတြပါါလား'ဟုေတြးျပီး သည္းခံေျဖသိ္မ့္ရငး္ စိတ္ကုိုုျငိမ္ေအာင္ ထိမ္းရသည္။ ျပီးေတာာ့ ''မင္း ေယာက္်ားတယ္ရွ္္ိ္္မလား ဟု ေမးလိုက္၏။သူတို႔က''ငါတို႔ နာဂေတြရဲ႔့ ထုံးစံကေယာက္်ားရျပီး၃ႏွစ္ၾကာလို႔မွကေလးမရခံဲ့၇င္မိန္းကေလးကုိမိဘအိမ္ျပန္ပုိ႔ျပီးေယာက်ား္
ေလးကေနာက္မိန္းမယူခြင့္ရွ်တယ.္။ ဒါဟာ ငါတို႕ နာဂေတြရဲံ့ ေရွးရိုးရာ အစဥ္အလာပါ။ ခု ငါအိမ္ေထာင္က်တာ သုံးႏွစ္ျပည့္ေတ့ာမယ္။ခုထိ ကေလးက မ၇ေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ့ဘုန္းဘုန္းကိုလာျပွီး အကူအညီေတာင္းတာပါ။ မင္းကူညီရင္ ျဖစ္မွာပါ ဟု ေျပာဆုိေလျပန္၏။
ဒါနဲ႔ က်ြႏု္ပ္က '' ဟ ..ဒီကိစၥမ်ိဳးက ငါတို႕ ဘုန္းၾကီးေတြ ကူညီရမယ့္ ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ မင္းကို မကူညီခ်င္လို့႔မဟုတ္ဘူး။ ကူညီရင္ ဘုန္းၾကီးဘ၀ ေနလို႔မရေတာ့ဘူး။ကေလးမရတာကမင္းနဲ႔ မင္းေယာက်ာ္းေ၇ာ ႏွစ္ဦးလုံးနဲ့သက္ဆုိင္ တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္မွာ ခ်ဳံိ့ယြင္းခ်က္ရိွရင္ ကေလးမရတတ္ဘူး။ မင္းေယာက္်ားကို ေခၚလာခဲ့ပါ။ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ဒီကစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေျပာစရာ ေတြရွိတယ္''' ဟုဆိုကာ ျပန္လွႊတ္လိုက္ရ၏။
ထိုတကာမႏွင့္ သူ႔ေယာက်ာ္းတုိ႔ေရာက္လာသည့္ အခါ'' အိမ္ေထာင္ေရးမွာ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး နားလည္မႈရွိဖို႔ရိုးသားးပြင့္လင္းဖို႔ ၾကင္နာမႈရွိဖို႔ က ရိုးရာထက္အေရးၾကီးေၾကာင္း ကေလးမရသည္မွာ ႏွစ္ဦးစလုံးႏွႈ္င္ဆိုင္ေၾကာင္း ။ခုေခတ္တြင္ေဆး၀ါးအကူအညီျဖင့္ ကေလးရႏိုင္သည့္အေၾကာင့္း ''စသည့္ စသည့္ အိမ္ေထာင္ေရး ဗဟုသုတ တို႕ကို ရဟန္းတစ္ပါးႏွင့္ မသင့္ေတာ္သည့္ စကား မ်ားျဖစ္ ေသာာ္လည္း ေျပာခဲ့ေဟာခဲ့ရပါသည္။
သာသနာျပဳ ရဟန္းဘ၀ မွာ ဤသုိ႔ဤနယ္လည္း ေျပာမယုံၾကံဳဖူးမွေတြရသည့္ အျဖစ္တို႔ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရသည္ကုိမွတ္မွတ္ ရရ ရွိေနပါေတာ့သည္။။
ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္..........
'သားဖြား ဆရာ'' လက္သည္ဘုန္းဘုန္း''
ဟု မေခၚသည္ကိုဘဲ ၾကံဖန္ ေက်းဇူးတင္ရ၏။
''လက္္သည္ဘုန္းဘုန္း ''ဟုသာေခၚက အဓိပၸါယ္နဲ႔ဆို
ခက္ရေခ်ရဲ့ ဟု............သားဖြားဘုန္းဘုန္း....သုိ႔
No comments:
Post a Comment