ေမတၱာ စြမ္းအင္ သူပုန္ခင္ ( ၁၇)

သာသာနာျပဳတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း  တကယ္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုေျပာဖို႔က်န္ခဲ့၏။ သိပ္အထူးအဆန္းၾကီး မဟုတ္သျဖင့္မေျျပာ ဘဲခ်န္ ထားမည္ဟုစိတ္ကူးမိသိည္။ သို႔ေသာ္ ေတာင္တန္းေဒသသို႔ ၾကြေရာက္ၾကမည့္ အနာဂတ္ညီေတာ္္ ေနာင္ေတာ္မ်ား အတြက္ပြဲေတြ႔ေဆး တစ္္ခြက္ကုိလက္ ေဆာင္ပါးခ်င္သျဖင့္ေျပာရဦးမည္။ေတာင္တန္းေဒသတြင္ သာသနာျပဳရာ၌ ေတာၾကမ္း ေတာင္ၾကမ္း ႏွင့္ ေတြ႔ႏိုင္သလို လူၾကမ္းမ်ား။ လူ႔ဘုဂလန္႔မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ရတတ္သည္။ ထိုသုိ႔ေတြ႔ရာ၌ မိမိတို႕ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ အားကုိးစ၇ာ ဒုတ္။ ဓားလက္နက္မရွိေပ။ ဓမၼာကိုသာ လက္နက္အျဖစ္ အားကိုးရသည္။ ေမတၱာပုိ႔ရသည္။ ဘုရားရွင္သည္ ၾကမ္းတမ္းေသာ အာဠာ၀က။ နာဠာဂီရိဆင္တို႔ကုိ ေမတၱာလက္နက္ျဖင့္ ေအာင္ျမင္ေတာ္မူခဲ့သည္။ က်ြႏု္ပ္္လည္း ဗုဒၶသားေတာ္ပီပီ ဗုဒၶလမ္းညြန္မႈကို သတိရကာ ေမတၱာပို႔သျဖင့္ သူပုန္ဗိ္ုလ္ႏွင့္ ခင္ကာ အႏၱရာယ္မျပဳဘဲ လႈဴဖြယ္မ်ားလႈဴသြားးသည္ကို ၾကံဳ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။

ေရွ့ ပုိင္းတြင္ ေျပာခဲ့သလိုပင္ ေလရွီးျမိဳ့သို႔ က်ြႏု္ပ္ေရာက္သည့္အခါ တာ၀န္က်ရာ ရြာသုိ႔ မသြားဖို႔ တားျမစ္ၾကသည္။ တားျမစ္သည့္ၾကားမွာပင္ သြားခဲ့သည္။ အတိတ္ေရစက္မ်ားပါ္ခဲ့ေလသလားမသိ။ ရြာသားမ်ားကို ေတြ႔ခ်င္ေနမိသည္။ စိတ္ထဲမွ လည္း “ သာသနာေတာ္အတြက္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေသရျခင္းထက္ သာသနာအတြက္ အသက္စြန္႔ရသည္ကပို၍လူျဖစ္ရက်ိဳးရဟန္းျဖစ္ရက်ိဳးနပ္သည္“  ဟုခံယူမိသည္။ ထိုသို႔ေသာ စိတ္္ထားျဖင့္ပင္ ရြာသို႔အေရာက္သြားခဲ့သည္။

သြားခဲ့ေန႔ကလည္း ဇန္န၀ါရီ ၄-ရက္။လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆုိေတာ့ မွတ္မိေနသည္။ ေလရွီးျမိဳ့မွ နံနက္ ၈-နာရီတြင္ စတင္ထြက္္လာခဲ့သည္။ ခရီးၾကမ္းမသြားဘူးေသာေၾကာင့္ အေမာဆုိ႔ကာလမ္းတြင့္ထမင္းမစားႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ တစ္ေနကုန္နားလိုက္ လမ္းေလွ်ာက္ လိုက္သျဖင့္ ည ၇-နာရီပင္ထိုးသြား၏။ ဦးဆန္ေခၚေထာင္းက ေရွ့ေတာ င္ ေက်ာ္ရင္ေေ၇ာက္ျပီဟု အားေပးရွာ၏။ ေတာင္ေက်ာ္ျပီးေသာအခါ က်ြႏု္ပ္လာမည္မွနး္ သိေသာေၾကာင္ ့ရြာသားမ်ားက လိေမၼာ္သီးမ်ား။ ေရက်က္ေအးမ်ားယူလာၾကကာ မီးဒုုတ္မ်ားျဖင့္ ့လာၾကိဳၾကသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ရြာ၀င္ခါနီး ေခ်ာင္းအတက္တြင္ ေျခပန္းက်၍ အံတင္း မာန္ၾကိတ္တက္ေနရစဥ္ ရြာသားမ်ား၏ “ ေဟး……….လာျပီေဟ့ “ စသည္ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ၾကား၇ေတာ့မွပင္ အားျပည့္ျပီး တက္ႏိုင္္ခဲ့သည္။

ရြာေရာက္သည့္ည မွာပင္ စကားအနည္းငယ္ေျပာကာ အိပ္ပစ္လိုက္သည္။ မနက္လင္းေတာ့ တန္းျပီး မထႏိုင္။ တစ္ကုိယ္လုံး ရိုက္ေခ်ထားသလို ခံစားရသည္။ ညေနခင္းေတာင္ရိုးတြင္ ျမဴခိုးေတြေ၀ေနသည္။ ၾကည့္ေမွ်ာ္ရာတြင္ ၀ိုးတ၀ါး မသဲမကြဲျမင္ရေသးသည္။ ေတာင္ေအာက္္ စာသင္ေက်ာင္းထဲတြင္ မညး္မည္းျဖင့္ လႈပ္ရွားေနေသာ လူစု လူေ၀းမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ဒါနဲ႔ က်ြႏု္ပ္ကုိ လာၾကိဳစဥ္က အတူပါလာသည့္ ေမာင္ခ်ဳေထာင့္ကိ ို” ဟုိုး မည္းမည္းျဖင့္ လႈပ္ရွားေနတာက ဘာေတြလဲ “ဟု ေမးလိုက္၏။ အဲ့့ဒါ “သူပုန္ ေတြပဲဗ် “ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့ က်ြႏု္ပ္ စိတ္ထဲတြင္ “ ဟာ ဒီတစ္ခါေတ ာ့ ငါ့  ဘ၀ သြားျပီး နဲတူတယ္။ ဗဟိုလ္ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ့ စကားကို နားမေထာင္မိတာ မွားျပီ။ ေျပးဖို႔ရာကလည္း မျဖစ္။ ေလးဘက္ေလးတန္ေ တာင္နံရံေတြ ပိတ္ဆို႔ေနတယ္။ အေရွ့မွန္း အေနာက္မွန္းမကြဲေသး “ စသည့္ အေတြးမ်ား စိုးရိမ္စိတ္မ်ား လြမး္မိုးသြား၏။

ျပီးမွ စိတ္ကို တည္ျငိမ္ေအာင္ လုပ္ရ၏။ လူသားတို႔သည္ ေၾကာက္စရာေတြ႔လွ်င္ အားကိုးရာရွာတတ္သည့္ ဓေလ့့အတိုင္း က်ြႏု္ပ္လည္း အားကိုးရာရွာရ၏။ အားကုိးရာ ကား သရဏဂုံရြတ္ဆုိျခင္းပင္။သို႔ႏွင့္ သရဏဂုံ ႏွင့္ အဌာန ေမတံ စေသာ ဂါထာကို အထပ္ထပ္ ရြတ္ဖတ္ရေတာ့ သည္။ က်ြႏု္ပ္ႏွင့္္ အေဖာ္လို္က္လာသည့္ ဗဟိုလ္ေက်ာင္းတြက္ တာ၀န္က်ေသာ ဦးေမဓိယလည္း စကားပင္ မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ က်ြႏု္ပ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလုံးေၾကာက္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ဟု ဆင္ျခင္ကာ မေၾကာက္ခ်င္ေယာင္္ေဆာင္ရသည္။ သို႔မဟုတ္ပါက သူပါပိုေၾကာက္သြားမည္ျဖစ္သည္။ ဒါနဲ႔ “ သူပုန္္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိသလဲ “ ဟုေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၁၃၅-ေယာက္ ရွိသည္ဟုေျပာေလ၏။ မေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လွ်င္ပင္ သရဏဂုံကို အဆက္မျပတ္  ရြတ္ေနရပါသည္။

ရြာဥကၠ႒ႏွင့္ေမာင္ခ်ဳေထာင့္တုိ႕ကလည္းမေၾကာက္ဘို႔ႏွင့္ဘာမွမျဖစ္သည့္အေၾကာင္းအားေပး
စကားေျျပာရွာၾကသည္။   အမွန္တကယ္မွာသူတို႕ လည္းစကား အျဖစ္အားေပး
 ျျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေတာတြင္းသူပုန္မ်ား၏ စိတ္ကား မထင္လွ်င္ မထင္သလို ႏွိပ္စက္တတ္သည့့္အေၾကာင္းကိ ိုသိထားသည့္အတြက္ ေၾကာက္ၾကပါသည္။

ဥကၠဌဦးေဆာင္ေသာ ရြာသားမ်ားက သူပုန္ဗိုလ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံကာ “ ဘုန္းၾကီးကို အႏၱရာယ္မျပဳဘို႔။ ဘုန္းၾ႕ကီးကို အႏၱရာယ္ျပဳမည္ဆိုပါက သူတို႕ကို အရင္သတ္ဖို႔ “ ေတာင္းပန္ေျပာဆိုေပးၾကသည္။ သူပုန္ဗ္ုိလ္ကလည္္း “ မင္း တို႕ဘုန္းၾကီးကို ငါတို႕က ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး။ မိတ္ဆက္ခ်င္တယ္။ စကားေျပာခ်င္တယ္။ ငါတုိ႕ကို မေၾကာက္ေအာင္ အားေပးးစကား ေျပာမွာပါ “ ဟု ျပန္ေျပာသည္။ က်ြႏု္ပ္ ႏွင့္ ့ေတြ႔ရန္အတြက္ လည္း ရြာသားမ်ားကို ေတာင္းပန္ျပန္ေလသည္။

ရြာဥကၠ႒ကလည္း ဘုန္းၾကီးက အခုမွ ေရာက္တာ ျဖစ္သည့္ အတြက္ႏွင့္ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူး မေတြ႔ဘူးသည့္ အတြက္ ခင္ဗ်ားတို႕ကို ေၾကာက္ခ်င္ေၾကာက္မွာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးကို ေလွ်ာက္ထားခြင့္ပန္ျပီး ခြင့္ျပဳမွ ေတြ႔ရင္ ပိုေကာင္းမယ္ “ဟု ေျပာခဲ့ျပီး ည တြင္းခ်င္း၉နာရီခန္႔ေလာက္မွာပင္ က်ြႏု္ပ္ထံေ၇ာက္လာၾကသည္။  အက်ိဳးအေၾကာင္း သိရေတာာ့ “ ဒါဆို မနက္စာ စားျပီးမွ ေတြ႔ေတာ့မယ္ ။ ငါ အေခၚခိုင္းလိုက္မယ္ “ဟု ေျပာကာ ျပန္လြတ္လိုက္သည္။

သူတို႔ျပန္သြားလို႔  စအိပ္ေတာ့မည္ဟုေခါင္း ခ်လိုက္ေတာ့စိတ္ ကေခ်ာက္ျခားစိုး ရိမ္ေနသျဖင့္အိပ္မေပ်ာ္။အိပ္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့။  ဒါနဲ႔အိပ္မေပ်ာ္အတူတူသူပုန္ ဗုိလ္ကို ေမတၱာပို႔မယ္ဟုၾကံစည္ျပီး သူပုန္ဗု္ိလ္ရွိရာ ရြာဘက္သို႔လွည့္ကာ --

          ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ

သူပုန္ဗို္လ္ႏွင့္ အဖြဲ႔ အားလုံး က်န္းမာၾကပါေစ။

          ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ

သူပုန္ဗိုလ္ႏွင့္ အဖြဲ႔အားလုံး က်န္းမာၾကပါေစ။

          သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ

သူပုန္ဗုိလ္ႏွင့္ အဖြဲ႔အားလုံး က်န္းမာၾကပါေစ။

ဟု ည လုံးေပါက္ ရြတ္ဆုိမိေတာ့သည္။ ည လုံးေပါက္ ေမတၱာပို႔မိသည္။ ့့မနက္ ၇- နာရီထိုုးသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူပုန္ဗုိလ္ကို လာဖုိ႔ အေခၚခိုင္းလို္က္၏။သူပုန္ဗုိလ္ၾကီးကလည္း က်ြႏု္ပ္ႏွင့့္ ေတြ႔ခ်င္လြန္းသျဖင့္ ေစာင့္ေနေၾကာင္း သိရ၏။သူတို႔ထုံးစံအရ မိုးလင္းေအာင္ ေနေလ့မရွိ ဟု သိရသည္။ က်ြႏု္ပ္ကို ေတြ႔ခ်င္သည့္စိတ္မ်ား တဖြားဖြားျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ ေစာင့္ေနေၾကာင္း စကားေျပာသည့္အခါတြင္ ေျပာသြားေလ၏။ က်ြႏု္္ပ္ေတြ႔ဆုံသည့္အခါတြင္မိတ္ဆက္စကားမ်ားေျပာဆုိျပီး“ကုိယ္လည္းကုိယ့္အလုပ္ကိုလုပ္။သူလည္း သူအလုပ္ပဲ သူ လုပ္မည္ဆုိသည့္ အေၾကာင္း ။ကုိယ့္အလုုပ္ကို ကုိယ္လုပ္ေနလွ်င္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေၾကာက္စရာမလုိဟု ေနာက္ဆုံးေလွ်ာက္ထားကာ” ၀တၳဳေငြ ၅၀၀=က်ပ္ပင္ လႈဴသြားခဲ့ပါသည္။

          ေမတၱာ တရား၏ အစြမး္္ကုိတကယ္အေရးၾကံဳမွပိုသိလာခဲ့ပါသည္။
သူပုုန္ဗုိလ္ကပင္ ခင္မင္သြားသည္မွာ ေမတၱာမွလြဲ၍ တစ္ျခားအေၾကာင္းမရွိဟု ဆုံးျဖတ္မိပါေတာ့သည္။

          က်ြႏု္ပ္က သူတို႕စကားကို  အျပည့္အ၀နားမလည္၍…..

ဘာေမး မွန္း မသိေသးေပ။ ဘုရားဆင္းတု

အေၾကာင္း ေမးေနတာပဲဟု ခန္႔မွန္းသိရ၏။

ဥကၠဌၾကီးအေျဖ ၾကားေတာ့မွ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲျပီဟု

သိလိုက္ရသည္။ ဥကၠဌၾကီးက ဆင္းတုေတာ္အျဖဴကို

လက္ညိႈးညြန္ကာ……